Mijn kop er af

Met Richard reden we in 5 uur diep het regenwoud in. Dicht tegen de Indonesische grens met Kalimantan ligt een groot stuwmeer. Aan de overkant heeft mhr Hilton een groot houten hotel laten bouwen. Je moet maar durven als ondernemer. Alle bouwmaterialen moest hij per boot laten aanvoeren. Hout, goedkope arbeidskrachten en elektriciteit van de stuwdam was ruimschoots voorhanden. Maar dan toch.
Woensdag met onze enige twee reisgenoten naar een Iban longhouse. Rijkelijk met het giftige Deet besprenkeld tegen de hongerige muggen. De Iban zijn de locale inboorlingen en longhouses hun woonvorm. De voormalige koppensnellers leven van wat de natuur hen biedt. Ze verbouwen hun eigen eten en zijn met weinig tevreden. De laatst gesnelde koppen hangen als trofeeen aan het plafond. Schedels van Japanse indringers uit WO-II. Met gifpijlen omgebracht.
Een longhouse is een woonconcept waar we in Nederland nog wat van kunnen leren. Een inmens gebouw van 100 m lang en 30 m breed . Een lang puntdak dekt de 27 naast elkaar gelegen woningen met veranda af. Op de brede veranda speelt zich het dagelijks leven af. Achter iedere deur wonen hele families in een smalle woning. Een compleet dorp onder één dak. Privacy is een niet bestaand woord. Dus met de gids lopen.we zomaar een woning binnen. Veel tweepersoons dunne matrassen liggen op de harde vloer. Slechts afgeschermd door een doorzichtige klamboe. Niet een plek om de Kama Sutra eens rustig door te nemen lijkt me. Sinds tien jaar hebben ze elektriciteit. Maar dat maakt het gebrek aan privacy wellicht nog tastbaarder nu overal TL-balken hangen. Toch heeft deze vorm van samenwonen ook zijn voordeel. Opa, oma, kinderen, klein- en achterkleinkinderen wonen achter dezelfde voordeur.
Waar wij met onze gids naar binnengingen zat een zwaar getatoeeerde 100 jarige afwezig aan tafel rijst met vis te eten. Zijn minstens zo oude echtgenote zat gehurkt op de grond naast de tafel hetzelfde te doen. Met een bord tussen haar blote voeten keek ze net zo glazig als de vissenogen naast haar rijst die ze met de vingers in haar mond stopte. De man staat hier duidelijk in hoger aanzien.

Bij een folkloristisch dansje voor de vier toeristen zat een ander dement skelet afwezig op een Gamelan te slaan. Het zag er niet uit en het klonk nergens naar. Maar er werd wel voor haar gezorgd en ze liep ook niet weg.
We mochten ongegeneerd 2 uur tussen deze woongemeenschap bivakkeren en fotos maken. Hier was niets gespeeld. Zo leven zij.
Buiten waren de mannen met hun blote voeten de rijst aan het dorsen terwijl de vrouwen druk waren met het eten en de kinderen. Alles samen op de grote veranda als op een soort van dorpsplein. De vrees is dat deze zorgzame samenleving zijn langste tijd gehad heeft. Elektriciteit haalde de televisie binnen. De jongeren zien een ander leven met nieuwe verleidingen. Willen zij hun familie later nog verzorgen, of trekken ze weg naar de grote stad? Over 30 reizen ze misschien wel naar Nederland om te zien hoe ze dan daar met hun dementen en bejaarden omgaan. Misschien dat koppensnellen in de toekomst humaner zal zijn. Dat zou een kopzorg minder zijn.
Beneveld door de Deet en de rijstwijn met een gammel bootje via een snel stromende rivier terug naar ons busje. Bij het verlaten van de boot alle vier languit in de gele klei. `this is part of the Borneo Experience` reageerde de gids nuchter. Kop er af als hij geen gelijk had.

Na een hobbelige terugreis van opnieuw 5 uren met een binnenlandse vlucht naar Noord-Borneo.