Allah op Lombok

Dinsdagmorgen zet een taxi ons af bij de haven. De Ombak Putih ligt een paar honderd meter verderop op ons te wachten. Een klein motorbootje dat als een caravan de komende week achter ons zeilschip wordt meegesleept komt ons bij de kade ophalen. Door de veelheid aan koffers moet hij driemaal heen en weer. Het gezelschap bestaat uit 18 passagiers. Behalve een fransman die al jaren in Hongkong woont, en wij, zijn het allen Noordamerikanen. Bij het voorstelrondje blijken er twee artsen in de groep. Ik houd angstvallig mijn mond over mijn ziekenhuis achtergrond. Ik heb vakantie.

De alleenreizende Fransman valt wat uit de toom met zijn geminicuurde nagels. Dat hij een ring draagt en tussen neus en lippen door vertelt dat zijn vrouw ooit ook opgelicht is door een balinese taxichauffeur overtuigd ons niet. Parmantig zit hij kaarsrecht op het puntje van een stoel op het dek. Een t-shirt op de zitting moet voorkomen dat zijn gesteven pantalon bevlekt raakt.
Een jonge huisarts uit Milwaukee is er met vrouw en kinderen. Hun twee jongens van rond de tien jaar hebben meer aandacht voor hun ipad dan voor het uitzicht. Als ik zijn broodmagere vrouw later bij het buffet 4 frietjes en een blaadje sla op haar bord zie leggen is mijn diagnose al klaar. Maar ik houd mijn mond. Ik heb vakantie.

De weergoden blijken verstandiger dan echtgenote en schoonzus. Ondanks waarschuwingen over UV straling en tropische zonnebrand verblijven zij een paar uur schaars gekleed in de ligstoelen op het dek. De opkomende bewolking voorkomt erger.
Maar ik zeg niets. Precies, ik heb vakantie.

De hutten blijken ruimer dan gedacht. Dat schoonzus een extra bed ter beschikking had voor de koffers was al ingeschat maar ook wij blijken boven onze twijfelaar een extra bed te hebben. Nu een mooie plek voor de koffers, later misschien de oplossing voor al te innig contact bij het snel roder wordende decolleté van mijn eega.
Na 4 uur varen gaan we voor anker in een baai op noordoost Bali. De excursie naar een autentiek dorpje in de rimboe wordt een uur vertraagd door een tropische bui. Het komt niet meer goed met het weer de rest van de dag. Een striemende moessonregen veegt rond etenstijd het dek schoon. Na het diner bijtijds naar bed in de vroeg ingevallen duisternis.
Morgen aan land in Lombok. De vraag van de reisleidster aan de vrouwen in het gezelschap is om op dit zwaar islamitische eiland benen en decolleté bedekt te houden. Allah als beschermingsfactor 50 dus. Een verstandige God.
Door de deining worden we in slaap gewiegd. Ik zeg niets meer. Ik heb vakantie.