Alles heet authentiek vandaag

Vandaag aan land op het eiland Lombok. Een busje rijdt ons over het eiland. Wij blijken minstens zo interessant voor de locale bevolking als zij voor ons. Op een kleine markt langs de weg worstelen wij ons tussen de paard en wagens door die de pepers, de bonen en de zoete aardappels hebben aangevoerd. Iedere glimlach wordt met een glimlach beantwoord. Het eerste doel is een dansvoorstelling in een achteraf dorpje. Later begrijpen we dat wij de tweede tourgroep zijn die hier een voorstelling bijwoont. Dat verklaart de hilariteit van de bevolking bij het zien van de blote witte benen van vooral onze amerikaanse groepsgenoten. De 10 jarige, rossige dokterskinderen in de groep zijn zwaar favoriet bij de massaal toegestroomde schooljeugd. De fijne gezichtjes van de gesluierde meisjes contrastreren prachtig met de doorleefde koppen van hun grootouders. Of misschien wel overgrootouders. Leeftijden zijn moeilijk in te schatten hier. Meisjes van misschien 16-17 jaar staan met hun peuter te wiegen. Mijn telelens zoomt meer in op het verzamelde publiek dan op het matige toneelstukje waar de dansers zelf helemaal in opgaan.

Bij een pottenbakkerij verderop beluisteren wij het enthousiastme over het 'fairtrade' keurmerk. Vooral door Nederland en Noorwegen wordt hier veel rechtstreeks ingekocht wat een goede prijs voor de bevolking oplevert. Echtgenote en schoonzus kopen beiden een aardewerk schaal. Waarschijnlijk is de prijs van het overgewicht op onze twee komende vluchten hoger dan de vraagprijs hier. Mijn tegenwerping dat het bij ons om de hoek in een 'fairtradewinkel' ook te koop is wordt weggewuift. Autenthiek is het toverwoord vandaag.

Na diverse wandelingen door autenthieke dorpjes en dito kunstnijverheid brengt de boot ons naar een nabijgelegen eilandje van enkele honderden meters doorsnee.
Met flippers aan de voeten en duikbrillen op het hoofd snorkelen wij een uur lang over het rif. Paarse zeesterren en duizenden gekleurde visjes negeren onze aanwezigheid.
Na een uur krijgen de amerikanen uit de groep het wereldverbeterende idee om het plastic van het strand in een vuilniszak te gaan verzamelen. Wij besluiten een strandwandeling te maken. Aan de leizijde van deze Rottumerplaat blijkt een armoedig maar bewoond huisje. Trots laat de tandenloze visser zien hoe hij de zojuist gevangen vis met een hakbijl 'fileert'. Onderweg verzamelen wij de prachtigste schelpen. Na een kwartier zien we een grote vuilniszak met plastic afval staan. We zijn rond. Angstvallig verstoppen wij onze schelpenbuit. Stel dat we die wel op het strand achter moeten laten.