In ’n mens se eie huis tik die klok die mooiste! 

De laatste 2 dagen rijden we door de vruchtbaarste delen van de West Kaap. Na iedere bocht tussen de bergen door zien we weer nieuwe wijnvelden of abrikozen boomgaarden liggen. De camping in Montagu heeft maar liefst 3 zwembaden en een vijver. Hier tussen de bergen is blijkbaar nog genoeg water. De paden op de camping zijn bedekt met abrikozenpitten zoals wij boomschors of cacaodoppen gebruiken.
We doen niet veel meer. Beetje zwemmen, beetje zonnen. 'Ons is reeds mooi verkleur'.

De laatste camping ligt op 2 km van de Victor Vester gevangenis. De beelden van Nelson Mandela die hier voor het oog van de verzamelde wereldpers in 1990 werd vrijgelaten staan nog op ons netvlies. Net als in Nederland worden ook hier de namen vervangen van de personen die terugkijkend in de geschiedenis heel erg fout zijn geweest. Dat zijn hier niet de Hollanders die ook slavenhandelaren waren maar wel de blanke boeren die de apartheid geïntroduceerd hebben. De gevangenis heet tegenwoordig de Drakenstein Prison. Op de oprijlaan staat een levensgroot standbeeld van Mandela. Kwetsbaar en strijdbaar.

Het grote zwembad hier ligt er leeg en verlaten bij. De duikplanken hangen stilletjes 3 meter boven de bodem te wachten op regen. Op de mannen- en vrouwentoiletten, die hier worden aangegeven met Hansie en Grietjie borden hangen posters met het verzoek niet voor ieder plasje door te trekken.
De mensen die horen dat we uit Nederland komen beginnen allemaal over het schaatsen op de Amsterdamse grachten vorig weekend. Als wij schetsen dat dat nu niet meer kan omdat het regent zie je ze nog jaloerser kijken. Wat een heerlijk nat landje hebben wij toch.

Op weg naar de luchthaven nog even tanken in Worchester. De benzine en de diesel zijn hier even duur. Net iets onder de 1 euro per liter. Als het er is tenminste. Na 6 liter meldt de pompbediende dat de diesel op is. We krijgen een déjà vu naar 2013 waar we in een restaurant op Bali te horen kregen dat de rijst op was.
Bij het inlevering van ons motorhome bij Maui verblikken of verblozen ze niet van de schade. Bij navraag hoeveel airco's er af gereden worden begrijpen we dat dit wekelijks gebeurt. 'U bent vandaag de tweede'.

De terugvlucht lijkt op een gewone nachtdienst op het werk; als enige wakker, starend naar een schermpje, puzzeltje maken, verslagje schrijven.
Bij aankomst regent het en is het ruim boven nul meldt de piloot. Het lijkt er op dat de winter van 2018 precies in onze zomervakantie viel.

Dochter die met kleindochter van tweeëneenhalf jaar ons komt ophalen op Schiphol vraagt haar onderweg in de auto waar ze opa en oma nu gaan ophalen. 'In Afrika' luidt het stellige antwoord. En zo is het. Door de slurf van de Jumbojet wandelen we haar tegemoet. Door de waterpokken gevlekt als een luipaard, bonkt ze op de ruiten bij de bagagebanden. We zijn weer thuis.