Blarenmanagement

De zorgen op de eerste dag behelsden niet zo zeer het gebrek aan slaap of de lengte van de etappe maar het beperken van de blaren. Zoals een hond alleen zweet via zijn tong lijkt het tijdens de vierdaagse alsof ik voornamelijk vocht verlies via mijn voeten. De verweekte huid wordt kwetsbaar en met de 50.000 stappen die ik zet tijdens de 40 km ontstaat op iedere schuurplek een pijnlijke vochtblaas. Behalve achter mijn hakken is dat onder de voorvoeten en rondom alle 10 de tenen. De avond tevoren zijn daarom beide voeten op al die plekken ingetaped. Er is nauwelijks meer blote huid te zien. De ademende tape laat nog wel vocht door waardoor ik elke 8 km schone, en weer droge, sokken moet aantrekken. De vochtige sokken verdwijnen in een plastic zak en hangen inmiddels gewassen aan de waslijn. Schuurplekken zijn nu uitgesloten maar drukplekken niet. Onder de tape suggereren enkele gevoelige locaties dat daar onderhuids vocht zit opgehoopt. De tape laat ik angstvallig zitten om de huid ter plaatse niet kapot te trekken.
Door de afleiding en de gezelligheid valt de pijn mee.
Vandaag met 8 uur lopen het rondje voltooid. Dat is inclusief de 4 stops voor de sokken wissel. Meestal zittend op een lege stoel bij een willekeurig zitje langs de route. Het publiek dat mij ruimte biedt op hun meubilair is meestal dusdanig onder de indruk van alle tape dat ik vrijwel altijd koffie of iets lekkers krijg aangeboden.
Al met al; deze mummie heeft weer een topdag gehad. Vannacht een uurtje langer slapen. De wekker staat op 03.50 uur.