Kijken, kijken en kopen

Twee dagen rijden we strak naar het noorden. Links liggen de bergen en rechts ligt de Zuid-Chinese zee. De gids houdt de vaart er in. We rijden alleen over binnenwegen van provincie hoofdstad naar provincie hoofdstad. Van Kuanten naar Kuala Terengganu en van Kuala Terrenganu naar Kota Bharu.
Dit noordoostelijk deel van Maleisie is volledig moslim. Geen Chinezen meer om de economie op te jagen met hun handelsgeest. Maar ook geen geestrijk vocht meer voor de toeristen.

Onze gids moet het programma uit de reisgids afwerken. Dus bezoeken we kunstnijverheids ateliers om daarna uiteraard via het bijbehorende winkeltje naar buiten te gaan.

We zien koperen voorwerpen bewerken, batik bedrukken, riet vlechten, houten schepen bouwen, papieren vliegers maken en zilver smeden.
We kijken rond op markten, in moskeeen, bij schildpadden en bij iets te veel musea.
Heel veel fotos maken we.
Omdat we bij het betreden van iedere winkel , woning of heiligdom onze schoenen uit moeten doen gaat echtgenote in schoenenstaking.
Dan maar niet naar binnen.

Toen we later ook nog gewaarschuwd werden voor schoenendieven was de maat helemaal vol.

Deze regio oogt en is veel armer dan de rest van Maleisie.
Daarom heeft de gids de drang om ons ook luxe stukjes van de streek te laten zien. Zo gaan we uit wandelen in het meest chique resort uit de omgeving. Toch besteden we meer tijd aan het achtervolgen van een leguaan tussen de struiken dan ons te vergapen aan de luxe van het park.
Wij hebben duidelijk een andere beleving van schoonheid.

Gids Adam praat de hele over geld. Weet van ieder huizenblok onderweg de koop- of huurprijs. Weet van ieder stukje grond de verkoopwaarde en van iedere functie het salaris.
De meest gewone beroepen verdienen tussen de 250 en 500 euro per maand. Zeg maar 15 euro per dag.
We zijn telkens blij dat Adam er niet bij is als wij onze toeristische prullaria afrekenen.
Geven met gemak in een paar dagen hun maandsalaris uit.
De economie vindt het prima. Malaysian Airlines hoop ik ook. De koffers zijn vol.
Gelukkig ook rieten tassen gekocht.

De contrasten in hotels zijn er ook voor ons. In Kuala Terrengganu verblijven we in een resort waar het terras maar ook het grote zwembad grenst aan de zee.
Helaas komen we aan bij de invallende avond om 's morgens vroeg weer te moeten vertrekken.

In Kota Bharu is die 9 uur verblijf al te lang in een stadshotel zonder koelkast en zonder goed drinkwater. Luxe went snel.