Bloedzuigers en Hornbillen

Omdat het vakantie is mogen we een uur later op dan gisteren.
Om 5 uur loopt de wekker af en om 6 uur varen we weg in de ochtendmist naar het druipend regenwoud.

Lange broek en shirt met lange mouwen. Voor de temperatuur hoeft dat niet maar wel voor de leeches volgens de gids. Geen idee wat leeches zijn. We denken aanvankelijk dat het om teken gaat maar bij het natte bos aangekomen laat de gids zien waar we voor op moeten passen. BLOEDZUIGERS!!

Wormlange zuigmonstertjes hangen aan de struiken waar wij straks onderdoor moeten. We gruwen ervan. Van de gids krijgen we kniehoge laarzen en speciale sokken tegen de draculaatjes die makkelijk in de laarzen kunnen vallen.
Volledig bedekt met kleding, petjes en stukken plastic beginnen we aan onze griezeltocht door de jungle.
Stappend door een 20 cm diepe zuigende modder. De regen heeft het pad vrijwel onbegaanbaar gemaakt.
Van iedere vallende condensdruppel op ons lichaam schrikken we. Echtgenote even in paniek als 3 bloedzuigers zich op haar bovenbeen hechten. Welliswaar op de broek, maar toch... Ze zijn bijna niet te verwijderen en zwaaien vervaarlijk met hun 4 cm lange lijven. Bij iedere stap loop je het risico dat je laars achterblijft in het zuigende oerwoud. We griezelen maar we genieten.
Om 9 uur bezweet terug met veel te veel kleding aan. Shit, geen stroom.
In het duister van onze blokhut kleden we ons uit. Op de veranda in ondergoed controleren we elkaar op de aanwezigheid van meegelifte bloedzuigers.
Om 10 uur mie als ontbijt.
Na een uur ligt de motorboot al weer klaar voor een wandelexcursie even verderop. Op een houten pad tussen de bomen en struiken krijgen we uitleg over al het groen.
Toch nog ' eigen huis en tuin' op deze zondagmorgen.

Vanmiddag staat een excursie gepland voor kwart voor vijf. De gids komt om kwart voor vier en vraagt waarom we nog niet klaarstaan. Blijft moeilijk die engelse tijden met to en past en for en after voor onze Chinese Fillippijn met alleen lagere school. Wel een vriendelijke man maar zijn engels blijft moeilijk te volgen.
Toch besluiten we gezamenlijk niet te gaan varen omdat de sluizen boven ons nu volledig zijn opengegaan. Het komt met bakken uit de lucht. Geen aap zal zich laten zien en mijn onderwatercamera wil ik reserveren voor het snorkelen later deze vakantie.

Tegen het invallen van het duister, het is inmiddels weer droog geworden, worden we verrast door minstens 20 aapjes die rond ons huisje in de bomen spelen.
Als er dan ook nog 12 Hornbills neerstrijken op een boomtak is ons geluk compleet.