Een afdaling van 20 kilometer

Toen we 31 jaar geleden op Bali waren werd het straatbeeld bepaald door fietsen. Vandaag de dag zie je ze bijna niet meer. Wel duizenden brommers die, beladen met soms wel 4 personen of enorme ladingen vracht, onze taxichauffeurs het leven zuur maken. Fietsen op dit heuvelachtige eiland is bij deze temperaturen dan ook alleen aantrekkelijk als je naar beneden rijdt. En dat is wat we vandaag gaan doen. Met een taxi rijden we naar lake Batur, een meer boven op de enige nog actieve vulkaan van Bali. Daar vandaan zullen we 20 km alleen maar afdalen. Bruce is de naam van onze gids. Wat stoerder klinkt dan hij is. Een onooglijk klein mannetje van zo'n 40 kilo. De gammele mountainbikes lijken afgestemd op zijn postuur. De remmen functioneren gelukkig wel goed.
Al na 300 meter worden we gevraagd af te stappen voor een klimmetje en even later opnieuw, nu omdat de weg te slecht is. Niet duidelijk is of de fiets of de gids deze uitdaging niet aankan. Daarna gaat het alleen maar bergafwaarts. Het probleem met zwaardere volgers is dat wij beduidend harder moeten remmen dan de gids om hem niet links en rechts gierend in te halen.
Bruce moet onderweg driemaal plassen terwijl een volle blaas hem nu juist wat meer gewicht zou hebben gegeven. De route is verder fantastisch. We rijden door dorpjes en uitgestrekte rijstvelden. Stoppen geregeld om foto's te maken of om Bruce de rijstvelden te laten bewateren. Ook stoppen we nog bij een veldje onkruid dat Bruce plukt omdat het goed zou zijn tegen zijn verhoogde cholesterol en zijn reumatiek (dus toch). Overal langs de weg liggen zeilen met rijstkorrels te drogen in de zon. Midden op het hete veld werken hele families zich in het zweet om de rijst te oogsten. Iedere gesneden bos riet wordt tegen een schuinstaande plank geslagen om de rijstkorrels te bevrijden. De zaden worden vervolgens op grote schalen omhooggegooid om deze in de wind te reinigen. Overal en echt iedereen laat zich met trots fotograferen. De 20 km is te snel voorbij.

Terug in het hotel valt vlak voor etenstijd de stroom uit. Heel het dorpje Ubud hult zich in het aardedonker. Het hotel, het apenbos maar ook alle restaurantjes. Geen stroom, geen licht, geen eten. Toeristen met smartphones zijn in het voordeel. Overal worden ze als zaklantaarn gebruikt. Voor sommigen lijkt geen internet erger dan geen eten. Na een lauwe hotelhap, bereidt op gelbranders, gezellig fietsfoto's terugkijken bij kaarslicht op het terras van onze kamer. Vlak voor de nacht horen we de airco weer aangaan. Applaus klinkt op het park. Her en der horen we SMSjes en Whatsappjes binnenkomen. De wereld functioneert weer.