Draken, water, vuur en alcohol
Blijf op de hoogte en volg Albert
01 Juni 2013 | Indonesië, Komodo
Iedere morgen om 5 uur zit ik in zwembroek en t-shirt in het duister van de zwoele nanacht mijn blogje te schrijven. Even na halfzes kleurt de horizon rozerood en blijken we weer voor een nieuw bountystrandje voor anker te zijn gegaan. Iedere ochtend maak ik weer nieuwe foto's van het zelfde onderwerp. De zonsopkomst met delen van ons zeilschip op de voorgrond en de zwarte schimmen van steeds groener wordende heuvels op de achtergrond. Het verveelt nooit. De rest van de gasten verschijnt pas als de zon ruim boven de horizon staat te branden. Alleen hostess Jennifer komt om 7 uur aan dek om op een matje haar yoga oefeningen te doen.
Vandaag zijn we voor anker gegaan in een baai van Komodo eiland. Een natuurreservaat van zo'n zeshonderd vierkante kilometer waar ongeveer drieduizend Komodo's leven. De mythe rondom deze levensgevaarlijke hagedis van ruim 2 meter wordt angstvallig in stand gehouden. Het verhaal over die ene Zwitserse toerist van 25 jaar terug waarvan alleen zijn bril is teruggevonden staat in alle boekjes. Evenals het feit dat de geur van ongestelde bezoekers als een magneet op de reptielen zou werken.
We wandelen met de groep anderhalf uur over glibberige paadjes van een bebost heuvellandschap. Behalve een babydraakje hoog in een boom en een gifgroene slang onder een struik wordt geen wild gespot. Pilgebruiksters en postmenopausale vrouwen in de groep krijgen de schuld hiervan. Om de toeristen niet helemaal zonder foto's naar huis te laten gaan liggen aan het eind van de wandeling, puur toevallig, zes Komododragons bij het rangerstation op ons te wachten. Eerbiedig gebruik ik de telelens en blijf op gepaste afstand.
Opnieuw worden we afgezet op een wit zandstrandje. Gewapend met snorkels en camera dobberen wij over de prachtigste koralen. Miljoenen kleurige visjes zwemmen in dichte scholen zigzaggend onder ons door. Met tegenzin laten we ons anderhalf uur later terug naar de boot brengen.
De avond wordt gevuld met een barbeque op een zandplaat. 's middags heeft de bemanning de feestavond al voorbereidt. Saté, maiskolven, worstjes en gekruide vissen zijn al aan land gebracht. Gaslampen worden her en der opgesteld en een kampvuur wordt bij elkaar gesprokkeld. Als wij in het aardedonker naar ons diner varen, worden we begeleidt door miljoenen sterren. Een zwoel windje van 25 graden maakt dorstig. Wijn en bier zijn volop aanwezig in de koelboxen. Wanneer de bemanning dan ook nog rond het kampvuur zeemansliederen gaat zingen is ons geluk compleet.
Als de Canadese patholoog dit de mooiste dag van zijn leven noemt kijk ik met een schuin oog naar zijn vrouw. Ze lijkt het niet te horen, beneveld door haar zoveelste glas rode wijn.
Vandaag zijn we voor anker gegaan in een baai van Komodo eiland. Een natuurreservaat van zo'n zeshonderd vierkante kilometer waar ongeveer drieduizend Komodo's leven. De mythe rondom deze levensgevaarlijke hagedis van ruim 2 meter wordt angstvallig in stand gehouden. Het verhaal over die ene Zwitserse toerist van 25 jaar terug waarvan alleen zijn bril is teruggevonden staat in alle boekjes. Evenals het feit dat de geur van ongestelde bezoekers als een magneet op de reptielen zou werken.
We wandelen met de groep anderhalf uur over glibberige paadjes van een bebost heuvellandschap. Behalve een babydraakje hoog in een boom en een gifgroene slang onder een struik wordt geen wild gespot. Pilgebruiksters en postmenopausale vrouwen in de groep krijgen de schuld hiervan. Om de toeristen niet helemaal zonder foto's naar huis te laten gaan liggen aan het eind van de wandeling, puur toevallig, zes Komododragons bij het rangerstation op ons te wachten. Eerbiedig gebruik ik de telelens en blijf op gepaste afstand.
Opnieuw worden we afgezet op een wit zandstrandje. Gewapend met snorkels en camera dobberen wij over de prachtigste koralen. Miljoenen kleurige visjes zwemmen in dichte scholen zigzaggend onder ons door. Met tegenzin laten we ons anderhalf uur later terug naar de boot brengen.
De avond wordt gevuld met een barbeque op een zandplaat. 's middags heeft de bemanning de feestavond al voorbereidt. Saté, maiskolven, worstjes en gekruide vissen zijn al aan land gebracht. Gaslampen worden her en der opgesteld en een kampvuur wordt bij elkaar gesprokkeld. Als wij in het aardedonker naar ons diner varen, worden we begeleidt door miljoenen sterren. Een zwoel windje van 25 graden maakt dorstig. Wijn en bier zijn volop aanwezig in de koelboxen. Wanneer de bemanning dan ook nog rond het kampvuur zeemansliederen gaat zingen is ons geluk compleet.
Als de Canadese patholoog dit de mooiste dag van zijn leven noemt kijk ik met een schuin oog naar zijn vrouw. Ze lijkt het niet te horen, beneveld door haar zoveelste glas rode wijn.
-
05 Juni 2013 - 09:45
Corien Hoogland:
Lieve
vakantiegangers, volgens mij hebben jullie een echte top vakantie, blijf ervan genieten!!!!
Groet Corien -
05 Juni 2013 - 10:01
Monique:
Ik volg jullie op de voet en geniet mee
Groet Monique -
05 Juni 2013 - 11:32
Frans Joke :
Geweldig jullie ervaringen te lezen, blijf genieten maar dat lukt vast wel :-) -
05 Juni 2013 - 19:23
Leontine:
Wat schrijft Albert mooi! Alsof je over zijn schouder meekijkt!
Prachtig om zo te volgen wat jullie voor moois van de wereld zien. Erg leuk om zo een klein beetje mee te genieten.
Ik kijk alweer uit naar het volgende verslag.
Hartelijke groeten van Leontine -
08 Juni 2013 - 20:22
Marlene:
Wat een bijzondere foto"s en wat een ervaringen zeg.
Geniet van de verslagen zoals Albert het schrijft.
liefs.
Marlene.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
