Boze vissen en blije kinderen

Vandaag bezoeken we een tweede eiland van de Komodo archipel. Goed voorbereidt beginnen we aan een twee uur durende wandeltocht door het regenwoud en over de savanne van Rinca. Ook hier leven de gevaarlijke Komodo varanen. We zijn meer beducht voor de voorspelde hitte dan voor de vervaarlijke draken. Als echter in het regenwoud een boos kijkende, 200 kg wegende, hagedis ons pad kruist gaan we respectvol achter de ranger staan. Op de savanne in het open veld is het 45 graden. Alle poriën staan open. Doorweekt komen we terug bij de boot. Ter verkoeling springen we zo van het schip in het lauwe water van de baai. Als we bij het uitvaren ook nog vol onder zeil gaan worden we bijna net zo kinderlijk enthousiast als de amerikanen. Superlatieven als 'awesome' en 'incredible' zijn weer niet van de lucht.

De middag verplaatsen we ons weer verder oostwaarts waar we vlak voor de kust van Flores voor het laatst mogen snorkelen.
Deze keer is het geen succes. Nog maar net tot de knieën in het water worden we aangevallen door een boze vis. Als we door onze duikbrillen onder water kijken worden we geconfronteerd met een paar, 20 cm lange, zwarte vissen met gouden strepen die ons nijdig aankijken. De stoerste van het stel maakt steeds aanvals bewegingen terwijl hij ons strak in de ogen staart en zich niet laat wegjagen. We zijn duidelijk niet welkom. Het keffertje van de Floreszee krijgt zijn zin. Held als ik ben besluit ik schelpen te gaan zoeken. Op het strand dan welteverstaan. Het is komisch om te zien dat alle nieuw aangevoerde snorkelgasten hetzelfde ervaren. Weinig mensen blijven langer dan 10 minuten in het water.

Terug aan boord douchen we voor de derde keer vandaag. Soms om het zweet maar meestal om het zout, dat de zee na iedere duik op ons achterlaat, af te spoelen. Laat in de middag bezoeken we een vissersdorpje van 30 op palen gebouwde huisjes aan de rand van een verder onbewoonbaar eilandje. De intense armoede is schrijnend. Hostess Jennifer komt hier nu voor de derde keer. De tientallen kinderen op de kade begroeten haar enthousiast. Vandaag heeft ze foto's meegenomen die ze de vorige keer gemaakt heeft. Wij geven de meegenomen ballonnen en belleblaasflesjes en ander minispeelgoed af aan het schoolhoofd als we het schooltje bezoeken. Ook de meegenomen pennen worden dankbaar aanvaard maar later begrijpen we dat ze geen papier hebben. Volgende keer belooft Jennifer sportartikelen als ballen en een volleybalnet mee te nemen. Als een soort rattenvanger van Hamelen loopt ze zingend tussen de huizen door terwijl de kinderen om haar heen drommen en meezingen. Blije kindergezichtjes fotograferen is nog nooit zo makkelijk geweest.