Vanille en vis

Na zes dagen is het moment van afscheid van de Ombak Putih aangebroken. Wij gaan nog een ochtendexcursie op Flores doen maar het grootste deel van de groep neemt de ochtendvlucht naar Bali voor hun terugvlucht via Taiwan naar San Francisco en Galgary. Met een taxibusje rijden we naar een dorpje hoog in de bergen waar we welkom worden geheten door de dorpsoudste, een kris bungelt vervaarlijk aan zijn riem. Achter hem staan 5 andere oudstrijders in statig wit kostuum. Als welkom krijgen we een onverstaanbare toespraak en een giftig welkomstdrankje. Plots klinkt 'jingle bells' uit de broekzak van een bejaarde krijger. Een oude Nokia vraagt zijn aandacht. Weg plechtig ritueel. Echtgenote krijgt de slappe lach die na het alcoholhoudende drankje niet meer te stoppen valt. Hierna mogen we een aantal traditionele dansen aanschouwen. Tot slot krijgen we nog de mogelijkheid een souvenier te kopen. Een bosje verse vanillestengels voor 4 euro wil ik wel hebben. Van de biljetten van 100.000 rupiah (8 euro) heeft hij niet terug dus krijg ik als wisselgeld een tweede bosje smaakstokjes. Bij echtgenote wordt hetzelfde trucje uitgehaald zodat we voor 16 euro vanille mee naar huis nemen. Rudolph van Veen, zou trots op ons zijn.

Terug naar de boot voor de lunch en omafscheid te nemen van Jennifer en de bemanning. Onderweg naar haar middagvlucht worden we bij ons hotel afgezet, een idyllisch oord tegen een heuvel met grandioos uitzicht over de baai van havenstadje Labuhanbajo.
We plonsen in het lauwe water van het zwembad. Zoet water. Heerlijk.
Van andere gasten kijken we af dat liggend op de rand van het zwembad je door de weerspiegeling de zonsondergang dubbel ziet. Surrealistisch mooi.

In het restaurant van ons hotel bestellen de zusjes nasi goreng. Dat blijkt slechts voor éên van hen mogelijk. De nasi is op. Hartje Indonesië, het centrum van de wereldhandel in rijst en hier is de nasi goreng op. Het giftige drankje werkt nog na. Opnieuw de slappe lach.
Op onze veranda worden we 's avonds omringt door tjitjaks en gekko's die vanaf het plafond ons goed in de gaten houden. Die aandacht is geheel wederzijds.

De drie dagen op Flores bestaan uit zwemmen, eten, drinken, foto's maken bij de zonsondergangen en griezelen op de locale vismarkt; de pasar ikan. Trots houdt een visser een gevangen baracuda omhoog. Mooie vissen, met soms een ijsblokje op hun buik, kijken ons glazig aan. Dit alles bij een temperatuur van 33 graden. De meeste andere vissen liggen opengesneden in het zonnetje te drogen. Veel van hen gezellig samengebonden als meeneembosje, met een touwtje door hun oogkassen, op een koper te wachten. Naast één van de marktkramen zit een omaatje vissen schoon te maken terwijl haar kleindochter van 3 een plasje doet op de vloer naast de vissen. We weten niet wat we ruiken.